Barcelona – Via Laietana

Przez Via Laietana do Parc de la Ciutadella

W 1859 r., kiedy plany zabudowy Eixample zyskały swój kształt, zbudowano również po jego południowej stronie szeroką, nową aleję przecinającą starówkę. Była to Via Laietana przebiegająca mniej więcej równolegle do Ramblas. Obecnie wyznacza wschodnią granicę Barri Gótic. Jeśli ktoś nie zapuści się w równie gęstą sieć średniowiecznych ulic, popełni błąd. Prawda, że nie ma tu tak wiele zachowanych budynków jak w Barri Gótic, ale za to jest główna atrakcja: Museu Picasso, natomiast ulica, na której się ono znajduje (c/de Montcada), oraz kościół na jej końcu (Santa Mana del Mar) to najdoskonalsze w Barcelonie dzieła katalońskiego gotyku.

Carrer de Montcada i Passeig del Born

Każdy wcześniej czy później wybierze się na c/de Montcada. Ta wąska uliczka, biegnąca między pochylonymi kamienicami z późnego średniowiecza, z uwagi na wzrastającą liczę turystów została uporządkowana i wybrukowana (a od wysokości c/de la Prineesa wyposażona w drogowskazy). Atrakcją jest tu Museu Picasso mieszczące się we wspaniałej budowli. Natomiast sama ulica należy do najładniejszych w mieście. Zbudowana w XIV wieku, była, aż do chwili, gdy 500 lat później powstało Eixample, miejscem zamieszkania znaczniejszych obywateli. Zajmowali oni duże kamienice stawiane pośrodku dziedzińców, z których zewnętrzne schody wiodły do mieszkań na pierwszym piętrze. Oprócz Muzeum Picassa kilka innych kamienic także służy dziś jako sale wystawiennicze.

Prawie naprzeciw Muzeum Picassa, bo pod numerem 12, znajduje się XIV-wieczny Palau de Llió. Mieszczą się w nim oraz stojącym obok budynku bogate kolekcje należące do Museu Textil i d’Indumentaria (wt.-sb., 10.00-17.00; nd. 10.00-14.00; 300 ptas; śr. 150 ptas; wstęp wolny w każdą pierwszą nd. miesiąca) – ogółem 4000 wyrobów zawierających tekstylia od IV wieku i kostiumy z IX oraz lalki, buty, wachlarze oraz inne przedmioty. Nie opodal, w XVI-wiecznym budynku pod numerem 14, mieści się galeria sztuki Cabca de Pensións, natomiast następna prywatna galeria, pod numerem 25, wykorzystuje dwa piętra dawnego Palau dels Cervelló. C/de Montcada kończy się przy kościele Santa Maria del Mar (patrz poniżej), wychodząc na modny Passeig del Born, niegdyś miejsce średniowiecznych jarmarków i turniejów, a obecnie modnych barów.

PICASSO W BARCELONIE

Pablo Picasso (1881-1973), choć pochodził z Malagi, spędził dużą część swojej młodości – od 14. do 23; roku życia – w Barcelonie. Nawet po wyjeździe do Paryża w 1998 roku utrzymywał bliskie kontakty z Barceloną i swoimi katalońskimi przyjaciółmi. Uważał się zresztą za Katalończyka, a nie za Andaluzyjczyka. Na czas spędzony w Barcelonie przypada cały „błękitny okres” (1901-1904) jego twórczości, wtedy też miało miejsce wiele wydarzeń o kształtujących charakter jego twórczość.

Oprócz Museu Picasso, ślady tego wielkiego artysty zachowały się w różnych częściach Starego Miasta. Niedaleko muzeum można zobaczyć wiele domów, w których Picasso żył i pracował, zwłaszcza Escola de Belles Arts de Llotja (c/Consolat del Mar, w pobliżu Estació de Franca), gdzie jego ojciec uczył rysunku i gdzie on sam zdobywał wiedzę. Można także obejrzeć, choć tylko z zewnątrz, domy, w których rodzina mieszkała po przybyciu do Barcelony-Passeig d’Isabel II4 i c/Cristina 3, obydwa naprzeciw Escola. Pierwsza wystawa prac Picassa, w 1901 roku, odbyła się w barze/restauracji Els Quatre Gats (c/Montsió 3). Pełen wrażeń jest spacer e/d’Avinyo, która biegnie od c/de Ferran do c/Ample. Kamienice, które się tam znajdują, na przełomie wieków zostały przemienione w domy publiczne; Picasso zwykł przychodzić tu, by szkicować codzienne życie tej części miasta. Kobiety w jednym z domów stały się inspiracją do jego pierwszej kubistycznej pracy, Les Demuiselles d’Avignon.

Museu Picasso

Museu Picasso (wt.-sb. 10.00-20.00; nd. 10.00-15.00; 500 ptas, 250 ptas w śr.), znajdujące się przy c/de Montcada 15-19, jest największą atrakcją turystyczną Barcelony i mieści się w przepięknym średniowiecznym pałacu, który specjalnie przekształcono w muzeum. Jest ono jedną z najważniejszych kolekcji dzieł Picassa na świecie i, niestety, jedynym o takim znaczeniu w jego kraju ojczystym. Mimo to niektórzy zwiedzający są rozczarowani: muzeum nie jest reprezentatywne. Nie posiada żadnego z najbardziej znanych dzieł Picassa, niewiele też jest prac w stylu kubizmu. Niemniej to, co jest, daje niepowtarzalną okazję prześledzenia rozwoju artystycznego Picassa od jego wczesnych obrazów z czasów młodzieńczych aż do ważniejszych prac z czasów późniejszych.

Muzeum otwarto w 1963 r., wystawiając kolekcję składającą się głównie z darowiz Jaime Sabartes. Fascynujące są wczesne rysunki z czasów, kiedy artysta, wciąż jeszcze podpisując się pełnym nazwiskiem Pablo Ruiz Picasso, usiłował malować z natury, w czym specjalizował się jego ojciec, oraz studia pochodzące z czasów akademickich. W istocie najlepiej zaprezentowane są prace z wczesnego okresu. Parę z nich ma widoczny styl Toulouse-Lautreca, na przykład menu, które Picasso namalował dla restauracji Els Quatre Gats w 1900 r. Odzwierciedlają one zainteresowanie artysty sztuką paryską przełomu wieków. Inne wybrane prace pokazują tworzenie się własnego stylu Picassa; są tu obrazy ze słynnego okresu błękitnego (1901-1904), okresu różowego (1904-1906), kubistycznego (1907-1920) oraz neoklasycystycznego (1920-1925).

Luki w głównej kolekcji (na przykład nie ma nic, co powstało od roku 1905 aż do słynnego Arlekina z 1917 r.) tylko podkreślają nadzwyczajne zmiany stylu i nastroju Picassa. Najlepiej ilustruje to duży przeskok (od 1917 do roku 1957 r.), pokazany w dwu salach na pierwszym piętrze, w których znajdują się fascynujące prace, podarowane muzeum przez samego Picassa-ponad pięćdziesiąt interpretacji arcydzieła Velazqueza Las Meninas.

Santa Maria del Mar

Na końcu c/de Montcada stoi pełen wdzięku kościół Santa Maria del Mar (czynny codz. 9.00-12.30 i 17.00-20.15; nd. msza chóralna o 13.00), zbudowany w XIV wieku na dawnym wybrzeżu. Kościół był położony w centralnym punkcie średniowiecznej dzielnicy portowej i handlowej (c/Argenteria, nazwana tak od złotników, którzy mieli tu swoje warsztaty, przebiega na odcinku od placu kościelnego do murów miejskich na Barri Gótic). Jego śmiałe linie były wyrazem supremacji katalońskiej w handlu na Morzu Śródziemnym, w znacznej mierze wspieranym przez kościół. Wzniesiony był szybko, zatem charakteryzuje się w głównej mierze jednolitym stylem. Jest znakomitym przykładem architektury katalońskiego gotyku; ma szeroką nawę główną i wysokie, wąskie nawy boczne. Pomimo powściągliwej zewnętrznej dekoracji kościół jest biższy sercu większości miejscowych niż katedra, jedyny kościół w mieście, z którym może się równać.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *