Noclegi w Hiszpanii

W Hiszpanii dosyć łatwo jest znaleźć skromne, ale i tanie pokoje. Właściwie w każdej miejscowości można wynająć pokój dwuosobowy za około 2000-3000 ESP (16-24 $), a jedynkę za 1500-2500 ESP (12-20 $). Ceny są wyższe tylko w największych miejscowościach i kilku miastach szczególnie popularnych wśród turystów, takich jak Toledo i Sewilla.

Zazwyczaj przy opisanych w Przewodniku miejscowościach podano także informacje dotyczące noclegów oraz cen, od najskromniejszych kwater po luksusowe hotele. Zwykle najlepiej kierować się po prostu w stronę katedry lub głównego rynku miejscowości, które niezmiennie otoczone są starymi dzielnicami, gdzie nocleg będzie prawdopodobnie najwygodniejszy. W Hiszpanii, w przeciwieństwie do większości krajów, nie obowiązuje zasada zwiększonej opłaty za dogodniejsze położenie (dotyczy to również barów i kawiarni). Turyści podróżujący w pojedynkę są w gorszej sytuacji, ponieważ pokojów jednoosobowych jest stosunkowo niewiele.

FONDAS, PENSIONES, HOSTALES I HOTELES

Często warto potargować się, jako że ceny urzędowe niekoniecznie muszą być przestrzegane. W szczycie sezonu trudno liczyć na powodzenie przy „targowaniu” (chociaż hotele przeważnie mają pokoje w różnych cenach i zwykle w pierwszej kolejności oferują droższe), ale przy mniejszym ruchu nawet w bardziej eleganckich miejscach można liczyć na znaczną zniżkę. W większości hoteli są pokoje trzy- lub czteroosobowe, odpowiednie zwłaszcza dla rodzin z dziećmi.

Hiszpania to kraj, w którym miejsca zakwaterowania dzielą się na wiele różnych rodzajów – warto zapoznać się z ich terminologią. Najtańsze są fondas (znakiem rozpoznawczym jest litera F na niebieskim kwadracie, często umieszczana nad barem). Zaraz za nimi znajdują się casas de huespedes (podobny znak z literkami CH), następnie pensiones (P) oraz rzadziej spotykane hospedajes. Trudno powiedzieć, czym różnią się między sobą, ale z reguły w fondas i pensiones podaje się posiłki (w niektórych można wynająć tylko pokój z wyżywieniem). Casas de huespedes (rodzaj pensjonatu) przyjmowały niegdyś przede wszystkim wczasowiczów przebywających w danym miejscu przez dłuższy czas. W niektórych nadmorskich miejscowościach wypoczynkowych, popularnych wśród rodzin hiszpańskich, ten zwyczaj utrzymuje się do dzisiaj.

Hostales (oznaczone Hs) i hostal-residencias (HsR) są trochę droższe, ale jest ich więcej. Dzielą się na kategorie oznaczane jedną, dwiema lub trzema gwiazdkami, ale poza tym ceny w nich zależą od położenia – z reguły im mniej uczęszczane miejsce, tym niższe ceny. Większość hostales jest dobrze wyposażona, pokoje mają zwykle osobne prysznice, więc opłaca się z nich korzystać (dotyczy to zwłaszcza pokoi dwuosobowych). Oznaczenie residencia wskazuje, że otrzymuje się nocleg bez posiłków. Można liczyć najwyżej na śniadanie.

Wyżej w skali cenowej znajdują się hoteles (H), również oznaczone gwiazdkami – od jednej do pięciu. Noclegi w hotelach jedno-gwiazdkowych kosztują nie więcej niż w trzy-gwiazdkowych hostales, a czasami są nawet tańsze. W hotelu z trzema gwiazdkami płaci się o wiele więcej; cztery lub pięć gwiazdek to znak kategorii luksusowej i odpowiednich do niej cen. U góry skali znajdują się również państwowe paradores, piękne hotele mieszczące się często w dawnych zamkach, klasztorach oraz innych zabytkowych budynkach. Oferują one wspaniałe możliwości noclegu, ale niewielu może sobie na nie pozwolić. Nawet jeżeli kogoś nie stać na to, by się w nich zatrzymać, może je sobie obejrzeć; zwykle są tam mite, stylowe bary.

Oprócz wymienionych kategorii czasami można natrafić na napisy camas (noclegi) i habitaciones (pokoje), umieszczane na prywatnych domach lub w barach. Czasami napis brzmi camas y comidas, co oznacza noclegi z wyżywieniem. Jeśli ktoś dysponuje niewielkimi funduszami, niech zwróci na nie uwagę, zwłaszcza gdy otrzymuje ofertę na dworcu autobusowym i właściciel jest skłonny potargować się.

Niedawno pojawiły się też casas rurales (domy wiejskie), pomyślane na wzór francuskich gites. Warunki, jakie oferują, bywają różne: od pensjonatów ze śniadaniem po wolno stojące wiejskie domki do wynajęcia. Informacje można uzyskać w miejscowych oddziałach biura Turismo.

SCHRONISKA MŁODZIEŻOWE, SCHRONISKA GÓRSKIE I KLASZTORY

Albergues Juveniles (schroniska młodzieżowe) są dobrym rozwiązaniem chyba wyłącznie w północnej Hiszpanii (zwłaszcza w Pirenejach), gdzie turyści podróżujący w pojedynkę mogą latem mieć kłopoty ze znalezieniem innego noclegu na krótki czas. Przez cały rok otwartych jest tylko 20 hiszpańskich schronisk (pozostałe działają tylko latem lub wiosną i latem, ponieważ mieszczą się w budynkach przeznaczonych na inne cele). W miastach najczęściej znajdują się z dala od centrum. O tych, które warto polecić, informujemy w Przewodniku, a pełną listę (zawierającą harmonogramy otwarcia i numery telefonów) można uzyskać w YHA. Ostrzegamy, że z reguły zamyka się je na noc, często są zarezerwowane przez grupy szkolne oraz jest w nich wymagana legitymacja YHA (jeśli ktoś nie kupił jej przed wyjazdem, może to zrobić na miejscu). Poza tym może się okazać, że 800-1000 ESP od osoby to więcej niż cena taniego pokoju dwuosobowego w fonda lub casa de huespedes.

Federación Espańola de Montańismo, c/ Alberto Aguilar 3, Madryt 15 (tel.91/445 3182) lub Apodaca 16, Madryt 4 oraz trzy katalońskie kluby – FEEC, CEC i UEC – prowadzą pewną liczbę refugios, czyli skromnych, tanich chatek noclegowych czy szałasów dla wspinających się i wędrujących po górach. Wyposażenie takiego szałasu to najczęściej prycza i najniezbędniejsze przybory kuchenne. Czasem warto przenocować w klasztorach – monaslerios i conventos -leżących z dala od uczęszczanych szlaków. Zwykle świecą pustkami i za niewielką opłatą można wynająć celę. Wiele z nich przyjmuje gości bez względu na płeć – można do nich po prostu zajść i zapytać, ale dla pewności najlepiej dowiedzieć się w miejscowym biurze Turismo albo zatelefonować przed przyjściem. W Galicii, Katalonii i na Majorce jest kilka przepięknie położonych klasztorów.

Podróżujący szlakiem Camino de Santiago również mogą skorzystać z klasztornych noclegów, zarezerwowanych dla pielgrzymów idących tą drogą.

Jeśli pojawią się jakiekolwiek problemy związane z noclegami w Hiszpanii (wyjąwszy klasztory i schroniska młodzieżowe) — najczęściej jest to oczywiście zbyt duża suma na rachunku. Wtedy najlepiej poprosić o książkę skarg (libro de reclamaciones). Prawo wymaga prowadzenia takich książek i są one regularnie sprawdzane przez policję. Nigdy nie ma w nich żadnych wpisów.

KEMPING

W Hiszpanii, w przeważającej części na wybrzeżu, znajduje się około 350 prawnie zarejestrowanych kempingów. Płaci się tam zwykle 400 ESP (3,30 $) plus tyle samo za namiot (jeszcze jeden dowód dyskryminacji samotnych turystów) i podobną sumę za każdy samochód lub przyczepę kempingową, a mniej więcej dwa razy tyle za furgonetkę. Tylko na kilku najpopularniejszych i najdogodniej usytuowanych kempingach ceny są znacznie wyższe. Te, które warto polecić, opisaliśmy w Przewodniku. Turyści zamierzający często korzystać z namiotu powinni zaopatrzyć się w biurze informacji turystycznej w bezpłatną Mapa de Campings. Są na niej oznaczone wszystkie hiszpańskie kempingi. W większości księgarni można nabyć Guia de Campings – przewodnik podaje ceny, opis wyposażenia i dokładne położenie omawianych kempingów.

Rozbijanie namiotów poza polami namiotowymi jest legalne, ale z pewnymi ograniczeniami. Nie wolno rozbijać obozowiska „na obszarach miejskich, na obszarach używanych do celów wojskowych czy turystycznych i w promieniu 1 km od oficjalnego pola namiotowego”. W praktyce oznacza to, że nie wolno rozbić namiotu na oficjalnej plaży (choć można to zrobić dyskretnie w pobliżu), ale przy minimum ostrożności można na krótki czas rozbić namiot niemal wszędzie, byle za miastem. Najlepiej zapytać o to na miejscu.

Planując częste korzystanie z kempingów, warto zainwestować w międzynarodowy karnet kempingowy.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *