Hiszpania – główne atrakcje

Gdy w 1983 r. po raz pierwszy ukazał się przewodnik The Rough Guide Spain, Hiszpania była zupełnie innym krajem. Wówczas znajdowała się jeszcze w ciekawym okresie bolesnego rozrachunku z epoką Franco. Tejero akurat strzelił w sufit sali parlamentarnej, rozpoczynając nieudany zamach stanu. W Madrycie i Barcelonie rozkwitała movida – spóźnione wyzwolenie. Z kolei prowincja i hiszpańska wieś trwały uwięzione w przeszłości, zatrzymując się na poziomie rozwoju lat 50. naszego wieku. Czasami nawet sprawiały wrażenie, że nadal pozostają w minionym stuleciu.

Wszystko to uległo zmianie. Hiszpania lat 90. zajmuje ważną pozycję wśród krajów zachodnioeuropejskich. Gwałtowny rozwój gospodarki, odcisnął się nawet na życiu najmniejszych wiosek. Rok 1992 przyniósł głośne wydarzenia: Olimpiadę w Barcelonie, ogłoszenie Madrytu Europejską Stolicą Kulturalną, światową wystawę Expo w Sewilli, a ponadto oficjalne obchody (krytykowane w Ameryce Łacińskiej) z okazji 500-lecia wyprawy Kolumba do Ameryki. Kraju nie ominęła jednak recesja i przesyt. Hiszpańska gospodarka, przez kilka lat uznawana za najszybciej rozwijającą się w Europie, dostała zadyszki. Najbardziej bolesnym objawem recesji był drastyczny wzrost bezrobocia. Teraz znowu tamten zakątek Europy wydłuża krok i stara się, nie bez powodzenia, dogonić czołówkę.

Hiszpania jest zróżnicowana. Jej mieszkańcy o swoim kraju mówią – Las Espanas. Co więcej, czasami używają liczby mnogiej mówiąc o stolicy: Las Madriles.

Najbardziej znaczącą zmianą od czasów Franco było utworzenie w Hiszpanii kilkunastu regionów autonomicznych (autonomias), z których każdy ma własny rząd, budżet i ministerstwa kultury. Regionalizm jest tutaj niemal obsesją. Czasy zjednoczonego państwa, rządzonego silną ręką z Madrytu, to bezpowrotna przeszłość.

Dla tych, którzy po raz pierwszy goszczą w Hiszpanii, chyba największym zaskoczeniem będą różnice między poszczególnymi regionami – w języku, kulturze, tradycjach artystycznych, krajobrazie i, oczywiście, w polityce. Niezwykle zróżnicowana jest architektura. Przyjezdny ma tu przegląd stylów od budowli z okresu Rzymian, Maurów i złotego wieku ekspansji odrodzeniowej po bogaty dwudziestowieczny dorobek poszczególnych regionów. W Kastylii i León napotyka on potężne, klasyczne hiszpańskie katedry i dosłownie setki zamków z okresu rekonwisty. Zbocza i wioski górskie na północy Asturii oraz w Pirenejach zdobią maleńkie, wtopione w krajobraz kościoły romańskie. Andaluzja pyszni się cudownymi mauretańskimi pałacami i meczetami Granady, Sewilli i Kordoby. W Barcelonie znajdują się wspaniałe modernistyczne dzieła Antonia Gaudiego.

Oczywiście, Hiszpania to nie tylko zabytki. Dla większości przybyszów równie fascynujące są krajobrazy. Wiecznie zielone rias, czyli ujścia rzek w Galicji, różnią się od wysokich, jałowych płaskowyżów Kastylii czy od urozmaiconych wąwozami pustych przestrzeni Almerii. Hiszpania jest jednym z najbardziej górzystych krajów w Europie; kilkanaście pasm górskich (sierras), zwłaszcza Picos de Europa i Pireneje, zaprasza do wspaniałych wędrówek i poznania dzikiej przyrody. Niemałą atrakcją są też wybrzeża Atlantyku i Morza Śródziemnego.

Poza tym są oczywiście sami Hiszpanie z ich zaraźliwym umiłowaniem zabawy. W barach, klubach i na ulicach miast nieustannie coś się dzieje. Życie muzyczne i artystyczne przeżywa największy od wielu lat rozkwit, a to dzięki odżywającemu stylowi nowego flamenco, światowej sławy reżyserowi-anarchiście Pedro Almodovarowi i wyśmienitym galeriom sztuki współczesnej, by wspomnieć tylko trzy z nich, poświęcone wspaniałym hiszpańskim artystom: Picassowi, Miró i Dali. Nawet w mniejszych miastach istnieje zaskakująco bogate życie nocne oraz rozrywki, nie mówiąc naturalnie o tapas, barach, piwie, winie lub fi no (wytrawnym sherry) oraz miejscowych specjalnościach.

Jeszcze innym źródłem nie kończącej się zabawy są tradycyjne fiesty. Zaliczają się do nich stałe uroczystości pirotechniczne szaleństwo Las Pallas w Walencji czy biegi byków wPamplonie, oraz tysiące lokalnych świąt, obchodzonych w poszczególnych miejscowościach i wioskach z okazji dni ich świętych patronów. Turysta często natrafia na nie zupełnie przypadkiem, a wtedy rozradowana ulica porywa go w wir zabaw, koncertów, i innych dziwów, począwszy od parad diabłów, a skończywszy na bitwie na pomidory.

Dokąd pojechać: główne atrakcje

Najbardziej charakterystyczne cechy i atrakcje poszczególnych regionów omawiamy we wstępach do każdego rozdziału. Najrozsądniej będzie ograniczyć plany podróży po Hiszpanii do jednego lub dwóch regionów, co ułatwi wczucie się w ich niepowtarzalny charakter. Jeśli ktoś jednak woli uzyskać szerszy obraz, oto główne atrakcje wschodniej Hiszpanii:

Barcelona. Stolica Katalonii to obowiązkowy punkt programu dla wielbicieli fantazyjnej architektury Antonia Gaudiego. Poza tym: wspaniała ulica Rambla, muzeum Picassa, słynne kluby i niezrównane życie nocne i – rzecz jasna – drużyna piłkarska FC Barcelona.

Zabytki mauretańskie. Najwspanialsze znajdują się w Aragonii – kościoły, wieże i dwory zbudowane przez muzułmańskich mistrzów we wczesnym okresie panowania chrześcijan, na przykład, w miejscowościach Tarazona i Calatayud.

Katedry, kościoły i klasztory. Na drodze pielgrzymkowej do Santiago de Compostela i w Pirenejach, znajdują się wspaniałe romańskie kościoły. W Aragonii są wspaniałe świątynie i wieże wzniesione przez Maurów.

Plaże. Hiszpańskie plaże to nie tylko nadmiernie eksploatowane costas. Wyśmienite i o wiele mniej uczęszczane plaże są na północ od Barcelony oraz w zatoczkach w okolicy Denii i Xabii na terenie Walencji.

Średniowieczne miasta. Niepozorne dziś miasta, które okres świetności mają już za sobą, to często najwspanialsze miejsca w Hiszpanii. Należy do nich, na przykład, Albarracin (Aragonia).

Zabytki rzymskie. Warto zobaczyć Tarragonę i Empuries.

Wędrówki górskie. Najważniejszy rejon to Pireneje, rozciągające się na terenie Kraju Basków, Aragonii i Katalonii.

Przyroda i parki narodowe. Do najpopularniejszych parków należy Ordesa w Pirenejach Aragońskich.

Kiedy jechać

Z reguły najlepszą porą na wyjazd jest lato i jesień, choć pogoda różni się w znacznym stopniu w zależności od regionu. Centralne płaskowyże charakteryzują się ostrym klimatem: w miesiącach letnich panują tam upały, natomiast zimy są mroźne i wietrzne. Na wybrzeżach Atlantyku klimat jest morski (wilgotno i mgliście) wilgotne lato trwa stosunkowo krótko. Na śródziemnomorskim południu przez cały rok jest ciepło, a klimat, zbliżony do subtropikalnego.

W pełni lata trzeba liczyć się z tym, że do Hiszpanii przyjeżdżaj;) niezliczone tłumy turystów. Kraj ten odwiedza rocznie około trzydzieści milionów turystów, tzn. tyle samo, ile liczy ona mieszkańców. Od czerwca do września wszystkie bardziej znane miejscowości wypoczynkowe oraz miejsca, w których znajdują się ważniejsze atrakcje turystyczne, są przepełnione. Sierpień to dla Hiszpanów miesiąc urlopowy. Wtedy właśnie na wybrzeżach jest największy tłok, natomiast miasta pustoszeją i zamierają. Jednak niezależnie od pory roku do mniejszych miejscowości, oddalonych od wybrzeży, trafi a niewielu turystów. Ale plaże znaleźć można nie tylko w najbardziej popularnych rejonach wypoczynkowych. Nie ma potrzeby się tłoczyć.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *