Z Poble Espanyol do strefy olimpijskiej
Po krótkim spacerze na zachodnią stronę Palau Nacional dochodzi się do Poble Espanyol, czyli „Wioski Hiszpańskiej” (pn. 9.00-20.00; wt.-czw. i nd. 9.00-24.00; pt. i sb. 9,00-4.00; 950 ptas, dzieci 500 ptas). Została ona zaprojektowana do celów Wystawy Międzynarodowej. Jej ulice i prace zdobią sławne budynki, jak również budowle charakterystyczne dla Hiszpanii. W tamtym czasie był to śmiały koncept stanowiący przełom w architekturze hiszpańskiej. Wszystko jest dobrze oznakowane i rozplanowane; są tu dwa muzea (obydwa czynne codziennie od 9.00-14.00) wystawiające eksponaty etnograficzne.
W czasie przedolimpijskiego szaleństwa władze miasta zatrudniły dwóch najlepszych architektów Barcelony, Alfreda Arribasa i Xaviera Mariscala, dzięki którym w bramie Avila powstał klub, Torres de Avila. Następnie pojawiły się inne modne lokale i obecnie jest ich tu już cały kompleks, otwarty do wczesnych godzin rannych.
Położony niedaleko stad, zrekonstruowany w 1986 r. przez katalońskich architektów, Pavelló Mies van der Rohe (czynny codz. 10.00-20.00; 300 ptas) przypomina o niemieckim wkładzie w Wystawę z 1929 r. Pawilon, zaprojektowany przez Mies van der Rohe, jest bardzo pięknym połączeniem prostych, ostrych linii z jasnymi powierzchniami ciemnozielonego polerowanego onyksu z lśniącym szkłem.
Obiekty olimpijskie na Montjuic
Z Poble Espanyol do najważniejszych obiektów olimpijskich miasta prowadzi główna droga biegnąca pod górę wokół wzgórza. Jest to piękne miejsce, skąd też rozciągają się zdumiewające widoki na miasto i przedmieścia, ponadto droga biegnie obok najwspanialszych nowych budowli Barcelony, takich jak Uniwersytet Sportu Ricardo Bofilla (Institut Nacional d’Educació Fisica de Catalunya), Complex Esportiu Barnat Picornell (baseny pływackie i obiekty sportowe) oraz zaprojektowany przez Japończyków Palau Sant Jordi ze stali i szkła. Jest tam hala sportowa i koncertowa na 17 000 miejsc siedzących. Została otwarta w 1990 r., w koncercie wziął udział wielki Pavarotti.
Jednak i ten pałac nie dorównuje Estadi Olimpic (codz. 10.00-18.00; wstęp bezpłatny), który ma 65 000 miejsc. Został zbudowany do celów Wystawy 1929 r. i całkowicie przebudowany przez katalońskich architektów na uroczystości inauguracji i zamknięcia Olimpiady 1992. Jedynym elementem tego ogromnego stadionu, który nie uległ /mianom podczas przebudowy, jest neoklasycystyczna fasada; oprócz niej cała reszta jest nowa. Galeria Olfmpica (wt.-sb. 10.00-14.00 i 16.00-19.00; nd. 10.00-14.00; 175 ptas) wystawia różne przedmioty z ceremonii otwarcia i zamknięcia igrzysk oraz nagrania video samych igrzysk.
Olimpiada 1992 była drugą, która miała odbyć się na stadionie Montjuic. Pierwszą, tzw. „Olimpiadę Narodów”, zorganizowano w 1936 r. w celu przeciwstawienia się olimpiadzie berlińskiej. Jednakże w przeddzień oficjalnego otwarcia bunt armii generała Franco wywołał wojnę domową, co położyło kres igrzyskom barcelońskim. Niektórzy z 25 000 sportowców i widzów pozostali na stadionie i przyłączyli się do sił republikańskich.
Frundació Joan Miro
Idąc główną Avda l’Estadi w kierunku stacji kolejki linowej, mija się jedno z najciekawszych muzeów Barcelony, wielką, białą budowlę Fundació Joan Miro (wt.-sb. 11.00-19.00; czw. do 21.00; nd. 10.30-14.30; 600 ptas, studenci 300 ptas), otwartą w 1975 r., oraz ciąg ogrodów. Joan Miró (1893-1983) był jednym z największych artystów katalońskich, który zdobył międzynarodową sławę, nigdy nie zrywając więzi z ojczyzną. Swoją pierwszą wystawę miał w 1918 r. Po niej miesiące letnie spędzał w Katalonii, natomiast pozostałą część roku mieszkał we Francji. W 1956 r. wyjechał na Majorkę, gdzie zmarł. Jego przyjaciel, architekt Josep-Luis Sert, zaprojektował piękny budynek, w którym mieści się obecnie muzeum – stała wystawa malarstwa, grafiki, gobelinów i rzeźb z lat od 1914 do 1978, podarowanych przez samego Miró.
Obrazy i rysunki, uważane za główne ogniwo między surrealizmem a sztuką abstrakcyjną, są bardziej komunikatywne. Miró wykazywał dziecięcą radość tworzenia kolorów i kształtów i wypracowywał własny, bardzo dekoracyjny styl. Jedną z jego wczesnych technik było rozlewanie farby na płótnie i przesuwanie pędzlem wokół tego miejsca. Ale pomijając to wszystko, trzeba powiedzieć, że najbardziej wzruszającymi eksponatami są dzieła z Barcelona Series (1939-1944) – zbiór pięćdziesięciu biało-czarnych litografii powstałych tu po wojnie domowej. Inne eksponaty to niesamowicie jaskrawe gobeliny (dziewięć podarował muzeum), rysunki ołówkiem (zwłaszcza niekształtne postacie kobiet i niezgrabne baleriny) oraz rzeźby ogrodowe.
Oprócz stałych eksponatów są tu też wspaniałe wystawy okresowe, z których jedne są powiązane tematycznie z twórczością Miró, inne nie. Do stałej ekspozycji należą również dzieła powstałe w hołdzie dla Miró między innymi takich artystów, jak Henriego Matisse’a, Henry’ego Moore’a, Roberta Motherwella i baskijskiego rzeźbiarza Eduarda Chilidy. Jednak najbardziej przyciągającym wzrok eksponatem jest Fontanna Merkurego Alexandra Caldera, którą artysta ozdobił pawilon republikański podczas paryskiej Wystawy Światowej w 1936 r., tej samej, na którą Picasso namalował Guernikę. Znajduje się ona w korytarzu na parterze.
Parc d’Atraccions i Castell de Montjuic
Na wschodnim krańcu Montjuic znajdują się już ostatnie na tym wzgórzu obiekty turystyczne. Przy głównej drodze koło Jardins de Mossen Jacint Verdaguer jest stacja drugiej kolejki linowej prowadząca do wesołego miasteczka na Montjuic, Parc d’Atraccions (poł. VI-poł. IX: wt.-czw. 11.30-22.00; pt. i sb 11.30-24.00; nd. 12.00-23.15; przez pozostałą część roku tylko sb. i nd., 12.00-20.00), gdzie można sobie zafundować czterdzieści różnych przejażdżek.
Z wesołego miasteczka kolejka wspina się na górę, skąd wspaniale widać miasto, by wreszcie dotrzeć w pobliże XVIII-wiecznego Castell de Montjuic. Zamek zbudowano na XVII-wiecznych ruinach. Nieraz przelewano tu krew. Pierwszy prezydent Generalitat, Lluis Companys, został stracony 15 października 1940 r. na rozkaz generała Franco. Pewnie dlatego jest tu teraz bardzo dobre Museu Militar (wt.-nd., 9.30-20.00; 200 ptas). Są także modele najsłynniejszych zamków katalońskich oraz doskonała kolekcja mieczy, pistoletów, medali, mundurów, map i fotografii, uzupełniona kolekcją zbroi mieszczącą się w lochach.