Pedralbes i okolice
Na północny zachód od miasta znajduje się jest Pedralbes, bogata dzielnica mieszkaniowa z szerokimi alejami i szykownymi blokami mieszkalnymi. Warto przeznaczyć najlepszą porę dnia na zwiedzenie gotyckiego klasztoru, który stoi przy dłuższej trasie obejmującej stadion Camp Nou, wczesne dzieło Gaudiego oraz muzeum ceramiki w Palau Reial.
Camp Nou: Museu del Futbol Club Barcelona
W okolicy Diagonal, za budynkami uniwersyteckimi znajduje się wspaniały stadion piłkarski Camp Nou należący do FC Barcelona (stacja metra Collblanc lub Maria Cristina), który będzie zapewne jedną z głównych atrakcji dla fanów futbolu. Zbudowany został w 1957 r., a powiększono go przed organizacją półfinałów mistrzostw świata w 1982 r. Stadion jest wygodny i ma 120 000 miejsc siedzących w stromych kondygnacjach, z których można podziwiać najlepsze widowiska piłkarskie świata, porównywalne z odbywającymi się na sławnym stadionie Maracana w Brazylii. Barcelona jest najlepszym klubem Hiszpanii w ostatnich latach. Przoduje w rozgrywkach ligowych oraz grach pucharowych; w 1992 r. była mistrzem w rozgrywkach europejskich zdobywców pucharu. Dla większości mieszkańców Barcelony jest jednak czymś więcej niż tylko klubem sportowym. Za czasów Franco była symbolem Katalonii. Klub gromadził mnóstwo ludzi i chyba tego rezultatem jest fakt, że FC Barcelona posiada najwięcej członków klubowych futbolu na świecie – obecnie 106 000 – wliczając najbardziej znanego bramkarza… w osobie papieża, który dał się przekonać do wstąpienia do klubu podczas swej pielgrzymki do Hiszpanii w 1982 r.
Jeśli ktoś nie może dostać się na mecz, to niech chociaż odwiedzi należące do klubu Museu del Futbol (pn.-sb. 10.00-18.30; nd. 10.00-14.00; 400 ptas); jest to wspaniała celebracja narodowego sportu Hiszpanii. Są tam fotografie drużyn i rozgrywek od 1901 r. oraz plejady zagranicznych graczy, którzy zasilili klub Barca.
Palau Reial de Pedralbes i Finca Guell
Stojący naprzeciw uniwersytetu, po drugiej stronie Avda. Diagonal Palau Reial de Pedralbes (stacja metra Palau Reial) jest pałacem w stylu włoskim, usytuowanym na ładnych, dobrze utrzymanych terenach (czynny w zimie: codz. 10.00-18.00; w lecie: codz. 10.00-20.00). Otwarty jest dla zwiedzania jako Museu de Ceramica (wt.-nd. 10.00-15.00; 500 ptas; śr. 250 ptas; bezpł. w każdą pierwszą nd. miesiąca). Wystawia wiele eksponatów od XIII do XIX wieku, między innymi piękne płytki i tace z aragońskiego miasta Teruel z wyraźnymi wpływami mudejar. Są tu też sale z kropielnicami (niektóre z XVII wieku), słoje, tace oraz misy. W części poświęconej czasom współczesnym znajdują się prace Picassa, Miró oraz modernisty Antonio Serra i Fiter.
Od pałacu jest już tylko jakieś piętnaście minut piechotą do klasztoru, do którego prowadzi Avda. Pedralbes. Parę minut później dochodzi się do leżącej po drodze Finca Guell Gaudiego, po lewej stronie. Zbudowana została jako stajnie i szkoła jazdy dla rodziny dawnego patrona Gaudiego, Don Eusebio Guella. Jest to prywatna rezydencja i nie da się zobaczyć nic więcej oprócz nadzwyczajnej bramy z metalowym smokiem szczerzących na przechodniów ostre kły.
Monestir de Pedralbes
Do stojącego przy końcu Avda. Pedralbes gotyckiego Monestir de Pedralbes (wt.- nd.10.00-14.00; 300 ptas, śr. 150 ptas, wstęp wolny w pierwszą nd. miesiąca) idzie się brukowaną ulicą, która przechodzi przez niewielki łuk usytuowany nieco z tyłu. Jeśli ktoś za punkt wyjścia obierze sobie centrum miasta, to do klasztoru ma pół godziny jazdy autobusem (#22 z Passeig de Cracia, nieco na północ od Placa de Catalunya, do końca trasy); może też pojechać metrem do Palau Reial.
Klasztor założono w 1326 r. dla sióstr z zakonu św. Klary. Stanowi w istocie całą wioskę klasztorną, która zachowała się jeszcze do tej pory na obrzeżach miasta. Pełne harmonii krużganki zostały zbudowane na trzech poziomach. Zdobią je najdelikatniejsze z kolumn. Izby otwierające się na krużganki dają najprawdziwszy obraz życia klasztornego, jakie już w niewielu miejscach można zaobserwować w Katalonii. Jest tu wielki refektarz, w pełni wyposażona kuchnia, sala chorych (z łóżkami i dzbankami na wodę), oddzielna kuchnia szpitalna; okna wychodzą na dobrze utrzymany ogród kuchenny. Wart obejrzenia jest również stojący obok kościół, skromna, jednonawowa budowla, w której zachowało się jeszcze parę witraży. W prezbiterium, na prawo od ołtarza, leży we wspaniałym, rzeźbionym, marmurowym grobowcu fundatorka zgromadzenia, Elisenda de Montcada, żona Jauma II.
Po latach dyskusji, w jednym ze starych dormitoriów klasztornych wystawiono stałą kolekcję religijnych obrazów Thyssen-Bornemisza. Ogromna prywatna kolekcja dzieł sztuki barona Heinricha Thyssen-Bornemisza trafiła do Hiszpanii w 1989 r. Znaczna jej część jest wystawiona w madryckim pałacu Villahermosa, ale nalegania katalońskiej żony barona sprawiły, że zbiory obrazów znalazły się w Barcelonie. Tworzą one obecnie Collecció Thyssen-Bornemisza (wt.- nd. 10.00-14.00; 300 ptas, studenci 175 ptas; wejście do obu kolekcji i klasztoru, 500 ptas), wspaniały zbiór dzieł sztuki, zawierający prace należące do większości większych nurtów sztuki europejskiej, od XIV do XVIII wieku.
Tibidabo
Jeśli widoki z Castell de Montjuic uzna się za piękne, to widoki z liczącej 550 metrów wysokości góry Tibidabo należy uznać za baśniowe. Góra stanowi północno-zachodnią granicę miasta. Czasami można stąd dojrzeć Montserrat i Pireneje, nawet Majorkę. Nazwa wywodzi się z biblijnej opowieści o Kuszeniu Jezusa na pustyni, gdy Szatan zaprowadził Go do położonego wysoko miejsca i ofiarował Mu wszystko, co Jezus mógł dostrzec: Haec omnia tibi dabo si cadens adoraberis me („Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon”).
Na szczycie znajduje się współczesny kościół zwieńczony wielką statuą Chrystusa oraz położony niedaleko cudowny Parc d’Atraccions (latem, wt.-nd., 12.00-22.00; poza sezonem skrócone godziny otwarcia; zimą, sb., nd. iw święta państwowe, 12.00-19.00). Miejsca rozrywek znajdują się na różnych poziomach wokół szczytu, połączone ścieżkami i ogródkami. Mamy tu tradycyjne zjeżdżalnie, kolejki oraz urządzenia o zaawansowanej technologii. W szczycie sezonu tworzą się tu ogromne kolejki. W zależności od tego, co się wybierze, opłaty wstępu są różne: wejście kosztuje 400 ptas, po czym płaci się oddzielnie za poszczególne przejażdżki (do 500 ptas za każdą); 1800 ptas pozwala na przejazd wszystkimi.
Żeby dojechać na miejsce, trzeba wsiąść do kolejki FF.CC (linia Sarria) lub autobus #17 (obydwa środki transportu z Placa de Catalunya) do Avda. Tibidabo. Stamtąd jedzie się tramwajem (Trmvia Blau, co 30 min, 7.00-21.30; 200 ptas w jedną stronę, 325 ptas w obydwie) do Placa Doctor Andreu (jeśli tramwaj nie kursuje, to można skorzystać z autobusu). Jest tu parę barów-kafejek oraz stacja kolejki szynowo-linowej, skąd są regularne połączenia na szczyt. Odjazdy są codziennie od 7.15 do 21.45 (później w okresie VII-IX); bilety kosztują 300 ptas w jedną stronę, 400 ptas w obydwie.